• Home
  • Marieke
  • Portfolio
    • Bruiloften
    • Loveshoots
    • Familyshoots
    • Portretten
  • Tarieven
  • Blog
  • Contact
  • Home
  • Marieke
  • Portfolio
    • Bruiloften
    • Loveshoots
    • Familyshoots
    • Portretten
  • Tarieven
  • Blog
  • Contact
familyshoot, loveshoot, zwangerschap

Marlot & Paul
familyshoot

Familie Meeuwsen
bruiloften

Paul & Marlot
bruiloften

Niels & Lisette
bruiloften

Megan & Pieter
familyshoot

Familie Wolfsen
bruiloften

Jan Martien & Jiska
bruiloften

Robbert & Daniëlle
bruiloften

Ralph & Anouk
loveshoot

Niels & Lisette
loveshoot

Evelien & Rick
loveshoot

Pon & Matthijs
familyshoot

Familie van Rens
@mevrouwkiek
Ik denk dat sommigen mijn verhaal horen en denken Ik denk dat sommigen mijn verhaal horen en denken ‘wat een droombevalling!’. Ik denk daar anders over. Ja, het was bijzonder. Ja, ik was fokkin trots op mezelf na afloop. Ja, de bevalling duurde 11 uur, heel netjes voor een eerste kindje. En ja, ik ben thuis in bad bevallen met mijn vriend die mij door de weeën heen heeft gecoacht, met een verloskundige die er alleen bij was als ik daarom vroeg. Precies zoals we wilden. Maar een droom van een bevalling? Hell no. In het begin kon ik de weeën goed opvangen. Het warme water van het bad zorgde voor afleiding. Het werkte pijnstillend. Maar er zijn momenten geweest dat ik over de rand van het bad hing en dacht ‘kom hier met die ruggenprik, ik hou dit geen uren vol’. En direct daarna ‘niemand krijgt mij uit dit bad, ik kan niet zonder dit bad, we blijven hier’. En toen kwamen de persweeën. Die transitie was voor mij niet heel duidelijk. De pijn was wel bijna ondraaglijk, mijn rug en bekken leken uit elkaar te scheuren. In de top van de wee voelde ik druk en ik maakte oergeluiden. De verloskundige hoorde me, kwam naar de slaapkamer en zei alleen maar ‘geef er maar aan toe’. En dat deed ik, 2,5 uur lang. Ik kon niet meer. Deze weeën waren nu écht ondraaglijk. En ik voelde niks, ik voelde haar niet zakken. Ik had het gevoel dat er niets gebeurde. Totdat de verloskundige aangaf dat ik moest voelen. Ik voelde haar. Een hoofdje. ‘Wat, ik ben al zo ver!’ Er werd een nieuwe pot energie opengetrokken, maar Tijmke kwam maar niet. Ik kon niet meer. De verloskundige raakte me zacht aan, terwijl ik nog steeds over die badrand hing. ‘Vind je het goed om het nu op mijn manier te doen?’. Ik knikte, dit moest echt afgelopen zijn. Ik draaide me om, Laurens kwam achter me zitten, ik nam een hap lucht, perste en binnen twee weeën was ze er. Dan ligt daar ineens een baby. Dan hoor je toch zielsgelukkig te zijn? Nee, ik werd niet overspoeld door liefde. Ik was alleen maar blij dat de pijn voorbij was. Ik was compleet van de wereld en ineens knal je weer terug. Met een baby in je handen. Mijn uitdrukking op deze foto zegt volgens mij genoeg. ‘What the hell just happened?’. Lees verder in comments 👉🏻
Voor het slapengaan zeggen we dag tegen de dag. He Voor het slapengaan zeggen we dag tegen de dag. Het is een vast onderdeel van ons avondritueel. We zwaaien naar de vlindertjes en de bijtjes in de tuin, zeggen welterusten tegen de buren en wensen de bomen en hun blaadjes een fijne nacht. 'Dag dag, Tijmke gaat slapen. Dag dag, we zien jullie allemaal morgen weer.' De gordijnen gaan dicht, er wordt een verhaaltje voorgelezen en 'Slaap, Tijmke, slaap' gezongen. Tijd voor bed. Dag dag!
Tijmke vijf maanden // Van 50 cm en 3,6 kilo naar Tijmke vijf maanden // Van 50 cm en 3,6 kilo naar 66 cm en 6,7 kilo. Je groeit als kool, zoals ze dan zeggen. Niet alleen fysiek, qua ontwikkeling maak je ook gigantische sprongen. Je bent een paar keer omgerold, maar dat waren meer ongelukjes. Je wilt zo graag, maar het lukt niet altijd. En als er weer een poging gedoemd is te mislukken laat je dat weten ook. Je gilt, je moppert, je laat flink van je horen. En wij lachen erom. Tussen de 3,5 en 4,5 maand sliep je slecht. Overdag hazenslaapjes, 's nachts vaker wakker. Maar natuurlijk was ook dat een fase. Want er kwam meer rust, meer slaap. We moesten je avond na avond wakker maken voor de fles van 22.00 uur. Je was zo ver weg en lag er zo vredig bij - we besloten je te laten liggen. Mama en papa vonden het maar spannend. Want wat gaat er gebeuren als we die fles niet meer geven? We hebben eindelijk rust, waarom gaan we dit omgooien? Wat als je 'm midden in de nacht wil inhalen? Maar nee. Op een paar nachten na kwam je 's ochtends pas weer. En met 's ochtends bedoel ik 05.00 uur. Er was een tijd in mijn leven dat ik op dat moment mijn bed in kroop. Nu is het de start van mijn dag. En dat is oké. Mama haar haren vallen nog steeds uit en jij doet gezellig mee. In een rap tempo verlies je je nesthaartjes. Twee keer per week ga je in bad en na elke baddersessie drijven er haartjes in het water. Maar onder die nesthaartjes komen je echte haren al tevoorschijn. Blijf je die rossige gloed houden? Doe maar wel. Je begint steeds meer te schaterlachen. Je hebt je eerste hapjes gehad - overigens geen doorslaand succes, bloemkool makes you cry. Je slaapt op je eigen kamer. Je twee ondertandjes kwamen met 4,5 maand door. Je hebt je voetjes ontdekt. Je steekt jouw vingers in mijn mond en mijn vingers in jouw mond. Je bent straks al een half jaar. Aan de ene kant wil ik dat de tijd stopt, aan de andere kant kan ik niet wachten om te zien wat je nog meer gaat leren. LievelingsTijm.
Vandaag precies vijf jaar geleden zaten we met het Vandaag precies vijf jaar geleden zaten we met het hele gezin in twee eendjes. Want mama werd toen 59. Vandaag zitten we met het hele gezin op 1,5 meter afstand. Want mama is vandaag 64 geworden. Volgend jaar maar weer een leuk oud autootje huren ofzo. ❤️ (Als ik deze foto zie mis ik m’n rode haar trouwens wel. 👩🏻‍🦰 ) #deuxchevaux #lelijkeeend #lelijkeeendjes #redhair #gingerhair #ginger #roadtrip #throwback
Tijmke vier maanden // Ons nieuwe normaal is begon Tijmke vier maanden // Ons nieuwe normaal is begonnen. Ik werk weer (halve dagen door mijn bekken), jij gaat naar de opvang en papa is wat vaker op zijn werkplek in Utrecht. Dat was en is voor ons allemaal zoeken. Vooral de eerste dagen opvang vond mama heftig. Je sliep niet, kwam oververmoeid thuis en ons hele ritme was weg. Deed ik hier wel goed aan? Kon ik je dit wel aandoen? Schuldgevoel overheersde. Maar je moest gewoon even wennen. Ik moest je (nu al!) een beetje loslaten. De eerste 3,5 maand zaten wij in onze bubbel, die werd nu doorgeprikt. Na een paar weken kan ik zeggen dat het vertrouwen groeit. In de opvang, in jou, in mezelf als mama, in ons. Je doet het ook zo goed. Je schopt, slaat, grijpt, voelt, kiert erop los. Als ik met mijn gezicht over jouw buikje ga beginnen de eerste schaterlachjes te komen. Je rolde zelfs al een paar keer om. En je beentjes en armpjes worden voller, alleen maar liefde voor die heerlijke babyvetjes. Helaas had je na 3,5 maand ineens weer een ruime week erg last van darmkrampjes. 's Nachts werd je huilend van de pijn wakker, mama en papa kregen hier zo'n hartzeer van. We konden zo weinig. Troosten, buikje wrijven en hopen dat het snel ophield. Gelukkig zijn ze weer voorbij, maar heb je inmiddels je eerste souvenir van de opvang: een fikse verkoudheid. Hoesten, een loopneus, je voelt je overduidelijk echt niet lekker - en toch blijf je altijd lachen. Lief meisje toch. Met papa ben je wezen babyzwemmen. Je vond vooral de andere baby's erg interessant. Je observeert alles. Houdt alles in de gaten. Ook thuis, ik kan de tv niet aan laten staan als ik je de fles geef, want dan wil je ook tv kijken. En alles verdwijnt in je mond. Je knuffeltjes, speeltjes en mama's handen. Wat leert zo'n kleintje toch belachelijk veel in vier maanden. Wat leer jij toch veel, lieve Tijmke. Tijdens onze heftige kraamweek hoorden we het vaak: het wordt alleen maar leuker. Ik kon het niet geloven. Er was daar geen ruimte voor in mijn hoofd. Maar o, wat is het waar. Je bent niet meer zo fragiel, lievelingsTijm. Je houdt er van als papa je een beetje door elkaar schudt. Als we vliegtuigje met je doen. Je wordt steeds meer jij.
Ik vind het op dit moment allemaal even niet zo le Ik vind het op dit moment allemaal even niet zo leuk. Van een baby die overdag soms dutjes deed van 1,5 tot 2 uur naar een baby die de hele dag door maximaal 45 minuten achter elkaar slaapt. Nog vaker hoor ik haar na 20 of 30 minuten al. In slaap vallen gaat moeizaam, driekwartier bezig zijn voor 20 minuten slaap breekt je op. En de baby die ‘s avonds binnen een kwartier in slaap viel, is ook weg. Gisteravond was ze twee uur lang aan het huilen - en ik op een gegeven moment ook. Ik trok het niet meer. Vannacht was ze onrustig. Om 03.00 uur wakker, om 04.30 uur wakker, om 05.30 uur klaarwakker en keihard huilen. Terwijl ik dit tik is ze alweer ruim 2,5 uur wakker en met geen mogelijkheid in slaap te krijgen. Ik ben het zat, opgesloten zitten in mijn huis. Niet zomaar even de deur uit kunnen. Het mistroostige weer, dat ervoor zorgt dat we niet buiten kunnen wandelen. Mijn bekken, dat nog zo ongelooflijk veel pijn doet. Mijn lichaam, waar nog veel te veel kilo’s aan zitten die ik nog moeilijker kwijtraak als ik niet kan bewegen. Mensen met hun ongevraagde adviezen. Het is allemaal te veel en ik vind het niet leuk meer. En tegelijkertijd weet ik dat dit zal overgaan. Dat weet ik. Maar ik vind het nu even niet leuk, en dat is oké. #howaboutmom #moederschap #eerlijkmoederschap #eerlijkverteld #babydriemaanden #newborn #driemaandenbaby #eerlijkoverouderschap #dertienwekenoud #driemaandenoud #momlife #TijmkeKeesje #newmom #newmomlife #moeder
Volg op Instagram

Contact

Marieke van der Heide
+31 6 21460512
info@mevrouwkiek.nl
Privacyverklaring
  • Home
  • Marieke
  • Portfolio
    • Bruiloften
    • Loveshoots
    • Familyshoots
    • Portretten
  • Tarieven
  • Blog
  • Contact

Copyright

Mevrouw Kiek 2021